Nie tylko dżem

Każdy czasami lubi gdzieś wyjechać i zapomnieć o schematach i rutynie dnia codziennego. Niekiedy podróże, o których dość często piszę, przybierają formę rekreacyjną, wyjeżdża się wtedy z myślą "odpocznę". Ale są także inne przyczyny przemieszczania się. Czasami opuszczamy rodzinne strony, żeby ułożyć swoje życie w innym miejscu na mapie lub spróbować swoich sił tam, gdzie nas jeszcze nie było. Często bywa, że kierując się troską o siebie (lub innych) uciekamy zostawiając wszystko za sobą. Takie rozwiązanie przytrafiają się ludziom, którzy znaleźli się w wyjątkowym czasie swojego życia. Nie zawsze trzeba przecież odpoczywać.

Wyjechałem do Łowicza. To malutkie miasto pokazało mi, że dzięki współpracy społeczności lokalnej i dyscyplinie mieszkańców można stworzyć sprawnie funkcjonujący system - od czystych ulic, przez pogodnych ludzi po zagospodarowanie życia kulturalnego. Nie chce prawić banałów w stylu "Łowicz to piękne miasto, bo..." czy "Łowicz jest lepszy od innych miast, bo...". Każde miasto ma w sobie coś wyjątkowego, ja dostrzegłem to akurat tam. Wyjątkowość to ludzie, bez których nic nie mogłoby powstać i działać. To nieskończenie wiele historii i wydarzeń, które się wydarzyły bądź dopiero nastaną. To miejsca, które definiują życie lokalnej społeczności - od rynku po opuszczony dom czy ławkę w parku. To zabawne, ale nawet Pruszków potrafi być czarujący - może nie łatwo to sobie wyobrazić, ale tak jest w rzeczywistości. W Łowiczu uderzyła mnie otwartość ludzi, której tak bardzo brakuje mi np. w Warszawie. Osoby, które spotkałem na ulicach wyprzedzali się w uprzejmości - mężczyzna, gdy zobaczył mnie idącego ze śpiworem i karimatą, bez mojej ingerencji powiedział jak dojść na festiwal, na który zmierzałem. Dobre uczynki i empatia czasami nic nie kosztują, a zmieniają wszystko.W wielu sytuacjach w życiu wystarczy trochę uśmiechu, bo nic nie zdziałamy z zachmurzoną twarzą i egoizmem w działaniu. Tak mało spotykam teraz uśmiechniętych (nie śmiejących się z czegoś) ludzi, a szkoda, bo radość jest motorem napędowym innych działań. 

Przez lata uczymy się jak odczytywać stany z postaw i gestów osób, które spotykamy na drodze swojego życia. Muszę się pochwalić, że osobiście całkiem nieźle opanowałem tą sztukę. Dzięki tej umiejętności odbiera się  sygnały, które nie płyną z ust, a z wnętrza. Łowiczanie pokazali mi, że pogoda ducha i przyjazny stosunek do obcych otwierają człowieka i sprawiają, że może się uśmiechnąć. To zabawne jak wiele dzieli miasta i ich mieszkańców, które oddalone są od siebie zaledwie półtorej godziny drogi pociągiem. A może to ja zawsze zakładam pozytywny scenariusz, który później weryfikowany jest przez rzeczywistość?

Na koniec warto, aby zastanowić się nad wyjazdem w miejsca, w których nas jeszcze nie było. To dobre jeżeli ktoś ma trochę wolnego czasu i jakieś sprawy do przemyślenia. Tak było w moim przypadku, no ale nie będę pisał więcej, bo jak zauważył Dale Carnegie ludzie lubią słuchać o samych sobie, czuć uznanie i nie być pouczanym. Rozmawiajmy zatem ze sobą, bądźmy pełni nadziei na to, że spotkana osoba będzie przez chwilę szczęśliwa po rozmowie z nami. W czasach egoizmu i ograniczania się do przekazu cyfrowego, kontakt z innymi ludźmi nie tylko rozwija, ale także daje sporo do myślenia obu stronom. Dobrze jest zatem się uśmiechać i być miłym, nawet jeżeli w środku walczą demony. 

Coca-coral

Jako wierny fan marki Coca-cola, wierząc w jej prospołeczne i uzdrawiające możliwości, nie byłbym sobą, gdybym nie umieścił poniższego filmiku. Enjoy?

W sieci bliżej nie określonego zła polityki

Mimo zawieruchy wydarzeń i decyzji, która codziennie przechodzi przez cały świat i dotyka wielu płaszczyzn postanowiłem, że moja uwaga skoncentruje się na problemach bliższych, bo zachodzących w skali kraju. Pora skupić się na wydarzeniach politycznych. Co więcej, ze względu na wiele czynników, ten wpis będzie niejako powrotem do "pisania stricte o kraju". Zaczynamy?

Pragnę rozpocząć od niedzielnego Kongresu Lewicy w Warszawie, który nie może zostać oceniony jednoznacznie pozytywnie. W mojej percepcji nie może być w ogóle oceniony pozytywnie. Po pierwsze, zabrakło zapowiadanej od dawna obecności trzech byłych prezydentów - Jaruzelskiego, Wałęsy i Kwaśniewskiego - to znacznie obniżyło rangę tego spotkania i odsunęło uwagę "osób postronnych", które SLD mógłby w przyszłości wykorzystać jako elektorat lub po prostu zwolenników.Widoczne były za to stare twarze lewicy, chodzi o Józefa Oleksego i Leszka Millera, z których drugi pan nie zaskoczył mnie stwierdzeniem o "marszu lewicy, który zakończy się sukcesem w 2015 roku [wybory parlamentarne]" oraz tym, że Sojusz zainteresowany jest zwycięstwem. Powiedzcie czegoś, czego

Rozentuzjazmowany Krzysztof Gawkowski

jeszcze nie wiemy. Każda partia polityczna nastawiona jest na zwycięstwo i realizację swojego programu wyborczego lub ewentualnie na korzystaniu z pieniędzy podatnika. To co było powiedziane jest wałkowane przez każdą inną partię polityczną w Polsce i poza nią. No i jeszcze prawienie okrągłych zdań o bezrobociu, nierównościach społecznych i ubóstwie. Pan Oleksy zakładał przecież, że będzie miał do czynienia z ludźmi rozumiejącymi mechanizmy gospodarcze, prawda? A tu słyszymy annały "starej lewicy". Bez fajerwerków, rzeźbienie w słabym materiale i do tego bez perspektyw. Najciekawsze było wystąpienie sekretarza generalnego Krzysztofa Gawkowskiego, który był przynajmniej dynamiczny >> Sekretarz SLD zdejmuje marynarkę do "Międzynarodówki"

Co do finansowania partii, w ostatnim tygodniu stało się o tym głośno za sprawą artykułu w tygodniku "Newsweek" o tytule "PO wydała fortunę na ubrania". Ta publikacja o tabloidowym tytule doszła aż do premiera, bo nagle całe społeczeństwo dowiedziało się, że politycy, których wybraliśmy wydają pieniądze budżetowe inaczej niż powinni. Chodzi o to, że nikt się nie pogniewa jak ułamek budżetu pójdzie na benzynę i obiady dla posłów i senatorów, ale 250 tys. PLN na markowe ubrania, wina, cygara i SPA (PO) i ponad 1 mln PLN na ochronę Jarosława Kaczyńskiego to szrama na wizerunku, która odbije się czkawką podczas wyborów lokalnych i parlamentarnych. Wczoraj Donald Tusk starał się bronić i stwierdził, że konieczne jest odcięcie partii od subwencji rządowych. Nie muszę dodawać, że najgłośniej krzyczały o to małe partie, które albo nie dostają pieniędzy wcale albo dostają ich niewiele (w stosunku do PO czy PiS).  No i oczywiście nie wyobrażam sobie konsensusu w sprawie odcięcia naszych polityków od tego "źródła" pieniędzy. Przecież trzeba mieć jaja, żeby samemu działać w kierunku ograniczenia własnej pensji. To niemożliwe przy naszej kulturze politycznej, elicie politycznej oraz partii rządzącej i opozycyjnej. Widać to było zresztą po nastrojach na sali plenarnej Sejmu. Na koniec tego wątku, rozbawiło mnie stwierdzenie posła Hofmana, który powiedział że kiedy partie zostaną odcięte od subwencji w grę wkroczą Pruszków, Wołomin i oligarchowie . Nigdzie nie zamierzam się ruszać, ani z nikim współpracować. Co więc poeta miał na myśli?

Kilka dni temu myślałem, że spadnę z kanapy, gdy usłyszałem kolejną "złotą myśl" prezesa Kaczyńskiego. Tym razem padło na konstytucję RP z 1997 roku. Trzeba zmienić jej wstęp! Nie wiem czy Pan Prezes przebywał za długo na słońcu, czy nałykał się jakiś kolorowych pigułek, ale takie zawłaszczenie przestrzeni prawnej, społecznej i wyznaniowej jest niedopuszczalne. Padła bowiem z jego ust propozycja, aby preambuła stałą się inwokacją (lub czymś na jej styl), bo jak inaczej nazwać zastąpienie zwrotu:

W trosce o byt i przyszłość naszej Ojczyzny,

odzyskawszy w 1989 roku możliwość suwerennego i demokratycznego stanowienia o Jej losie,

my, Naród Polski - wszyscy obywatele Rzeczypospolitej,

zarówno wierzący w Boga

będącego źródłem prawdy, sprawiedliwości, dobra i piękna,

jak i nie podzielający tej wiary,

a te uniwersalne wartości wywodzący z innych źródeł,

równi w prawach i w powinnościach wobec dobra wspólnego - Polski,

lepiej tak? - źródło: http://ryfinski.blog.pl

na "W imię Boga Wszechmogącego". To wieje absurdem, fobią i brakiem wyobraźni. Taka zmiana sprawiłaby, że Polska stałaby się państwem bardziej katolickim od Watykanu, a każdy niewierzący Polak stałby się odmieńcem pod względem sumienia. Nie ma nic gorszego niż autorytarne zawłaszczanie wspólnych sfer życia, a najgorzej jak wszystko odbywa się na płaszczyźnie religijnej - wtedy spod łóżka wychodzą demony i rodzą się najgorsze i najbardziej prymitywne emocjie. Gdyby PiS doszedł do władzy (a w sondażach jego pozycja rośnie) mielibyśmy do czynienia z zalążkiem wprowadzania świata z prozy Jacka Piekary, a dokładniej z książki "Przenajświętsza Rzeczpospolita", gdzie rola kościoła jest taka, jak w średniowieczu, tyle że przeniesiona w nowoczesne realia. Jednak słuchając ludzi i czytając ich pełne niechęci komentarze wobec innych (a ostatnio najbardziej dostaje się muzułmanom) nie jestem do końca przekonany o niemożliwości takiego scenariusza.

I ostatni chichot w wykonaniu klasy politycznej. Wczoraj w Radomiu odsłonięto pomnik Lecha i Marii Kaczyńskich, co miało być prezentem w rocznicę urodzin prezydenta. Projektantem był Andrzej Renes, który wcześniej stworzył inne postsmoleńskie dzieła sztuki. To kolejny megalomański krok w wykonaniu Jarosława Kaczyńskiego, który zapewne do śmierci będzie szerzył mit o swoim bracie, który ma być postrzegany jako... a zresztą przeczytajcie sami (podbieram portalowi gazeta.pl).

- Wielu pyta, czym Lech i Maria Kaczyńscy zasłużyli na ten pomnik? Nie tylko tym, że zginęli. Maria i Lech Kaczyńscy swoim życiem udowadniali bardzo ważną prawdę, której wielu nie chce znać. Tą prawdą jest fakt, że człowiek uczciwy może zajmować wysokie stanowiska w państwie - - Nie jest tak, że polityka musi być niemoralna i zła. Lech Kaczyński udowadniał, że można działać pro publico bono, być uczciwym i dbać o interesy Polski.

pierwszy twór w ramach projektu MiLK - "Dla ciebie Polsko"

W Polsce mamy manię pomników, wystarczy zobaczyć ile jest monumentów upamiętniających papieża JPII i wszystko co z nim związane. Oby nie zaczęła się era MiLK (Maria i Lech Kaczyński). Nie dezawuuje tutaj ich poświęcenia w pełnieniu służby i miłości do ojczyzny, ale to nie byli bohaterowie na miarę pomników i nie zmieni tego nawet determinacja brata i fanatyzm narodu smoleńskiego.  Żeby było bardziej przaśnej, po odsłonięciu pomnika i zakończeniu części oficjalnej uroczystości wystąpiła z repertuarem Patrycja Markowska. Spójrzcie jaka piękna jest ojczyzna nasza z lotu ptaka.

Pająki w pokoju

Wielomiesięczne obserwacje moich pająków sprawiły, że lepiej zrozumiałem te istoty. Sposób w jaki żyją te stawonogi  tj. jedzą, poruszają się i funkcjonują, zafascynował mnie do tego stopnia, że odrzuciłem przekonanie o wyższości ludzi nad wszystkimi istotami. Rozpocząłem więc zgłębianie wiedzy, która może i nie przyda mi się zbytnio w życiu, ale na pewno otworzy mi oczy na nowe horyzonty. Nie ma przecież niepotrzebnej wiedzy, prawda?

tak wiele nas łączy - źródło: balledonna.org

Pająki to istoty nieprzejednane w swoim wyrafinowaniu i mechaniczności. Potrafią godzinami przesiadywać w jednym miejscu Nie słychać jak się poruszają, słabo widać je w mroku i nie wydają żadnego zapachu - to odróżnia je od innych stworzeń. Pająk, któremu nie zagraża niebezpieczeństwo porusza się powoli i z wielką gracją. Jednak jeżeli do pomieszczenia dostanie się  intruz rozpoczyna się spektakl. Każda istota, która nie próbuje uciec zamiera w bezruchu. Przeczuwając, że znalazła się w najgorszym miejscu, do którego mogła trafić. Kiedy pająk poczuje drżenie powierzchni i jej obecność rozpoczyna błyskawiczny atak, co jest przeciwieństwem jego flegmatycznego trybu bytowania.

Niektóre pająki nie potrzebują dużo miejsca do życia i cenią sobie samotność. Wystarczy im niewielkie pomieszczenie z dostępem do wody. Nie są też wymagające jeżeli chodzi o karmienie, ale ważne, aby był to żywy pokarm. To okrutne, ale tak własnie funkcjonują  - zdają się na własne umiejętności, aby przetrwać. 

Kiedy pająk ucieknie bardzo ciężko jest go złapać. Tak było z moim ptasznikiem, którego odnalazłem po trzech tygodniach. A raczej on odnalazł mnie, bo po kilkukrotnym przeszukaniu całego pokoju i jego okolic nie znalazłem kompletnie nic. To było zresztą do przewidzenia. Noce spędzone w towarzystwie ptasznika olbrzymiego sprawiły, ze odczuwałem wrażenie napięcia i niepewności. Pająk mógł wyjść w każdej chwili, a ze względu na jego "ciemnolubną" naturę nic nie wykluczało faktu, że mogła być to noc. Przyzwyczaiłem się do strachu wierząc, że stawonóg równie przestraszony co ja nie będzie atakował. W końcu wyszedł.

Raz bardzo się przestraszyłem, bo myślałem, że mniejszy z pająków oddał ducha i wyruszył do krainy wiecznych łowów. Jaki byłem naiwny i głupi w swojej rozpaczy. Okazało się bowiem, że jego pozycja "na plecach" to przygotowanie do przepoczwarzenia w nową, większą formę - stąd zdziwienie i późniejsza radość z jego "powrotu" w nowej postaci. To nauczyło mnie nie podejmować pochopnych decyzji i nie stawiać na nikim kreski. Czas jest potrzebny do rozeznania w sytuacji. Szczególnie jeżeli chodzi o pająki.

Pająki można także porównać do niektórych ludzi. Wystarczy przeczytać ten tekst jeszcze raz i zamienić każdy wyraz "pająk" na "człowiek". No może z wyjątkiem karmienia.

La vita è bella - jak przetrwać w naszych czasach

Ostatnie dni to dla mnie morze sprzecznych informacji i odczuć. Kiedy zaczynałem tworzyć tego bloga wiedziałem mniej więcej jaka jest sytuacja na świecie, czego można spodziewać się po ludziach, i w którą stronę będzie ewoluowała polityka krajowa i międzynarodowa. Dzisiaj nie wiem nic i nic, co wcześniej uważałem za pewnik nie jest już takie oczywiste. Nastał zamęt.

kadr z filmu "Życie jest piękne"

Tytuł posta to także tytuł filmu reżyserii Roberto Benigni opowiadającego o tragedii holokaustu przedstawionej ze sporą dozą humoru. W filmie "Życie jest piękne" Guido, który wraz z synem trafił do obozu koncentracyjnego stara się uświadomić chłopca, że to co dzieje się wokół nich to tylko iluzja i gra pozorów, zabawa, która kiedyś się skończy. W obrazie tej antyutopii znajduje wiele wspólnego z dzisiejszymi czasami. Jak wiele sytuacji jest dziś na pokaz. Jak bardzo trzeba się postarać, aby dostrzec drugie dno.

Dzisiaj 56-letni mężczyzna przed kancelarią premiera polewa się łatwopalną cieczą i podpala. Służby ratownicze przewożą go do szpitala na Szaserów. Jestem głęboko poruszony. Co nim kierowało, jak wielkie załamanie weszło w jego życie? Mam w głowie setki obrazów płonących mnichów, którzy sprzeciwili się reżimowi ChRL i w ramach buntu dokonali samospalenia - to dzieje się od wielu lat, jednak nigdy nie spowszednieje. Zespół Rage Against the Machine wykorzystał nawet scenę największej ofiary buddyjskiego mnicha dla stworzenia okładki albumu. W głowie brzęczy mi jak owad wydarzenie z 8 września 1968 roku. Wtedy na Stadionie Dziesięciolecia dręczony tyranią i kłamstwem PRL-owskiego reżimu podpalił się Ryszard Siwiec. Jego samospalenie nie zostało zauważone przez publiczność uczestniczącą w odbywających się wtedy dożynkach. Dopiero film "Usłyszcie mój krzyk" z 1991 roku pokazał całe zaplecze tego tragicznego aktu i otworzył oczy wielu ludziom.

Jesteśmy w stanie wytrzymać wiele. Sam przeszedłem i nadal przechodzę przez wyboistą drogę. Co roku spotyka mnie tragedia tak wielka, że nie mogę myśleć o niczym innym, a w głowie pozostaje tylko niema rozpacz i chęć ucieczki. Jednak rzeczywistość nie pozwala zapomnieć, a chęć walki o zmiany dodaje otuchy, ale nie tłumi smutku, który odkłada się z tył głowy. Może tak już jest wpisane w moją linię życia. W zasadzie to każdy z nas dokonuje czasami takiego wewnętrznego samospalenia, którego nikt nie dostrzega. Tylko nieliczni decydują się to zrobić naprawdę. Ciężko mieć dobry charakter i postępować słusznie w tych dziwnych czasach.

Sytuacja mojego kumpla D. pokazuje, że można przejść przez życie ciągle walcząc. Nie miał on lekko - śmierć matki, wyboiste dzieciństwo pełne smutku i tułania, starcia z innymi i z samym sobą. Jednak D. się nie poddał, wziął życie za pysk i mimo, że znowu znalazł się w okropnej sytuacji ciągle walczy.  Jest przykładem wojownika, który do walki nie używa miecza, ale słów i czynów. Nie ma dla niego i dla mnie przeszkód, które sprawiałyby, że się zatrzymamy, powiemy, że nam się nie chce lub odłożymy to o co walczymy na później. Czas nie ma litości, każda decyzja zostanie zapisana w księdze naszej historii, a od nikogo zapewne nie dostaniemy takiej rady, która całkowicie zmieniłaby nasze życie. To co się dzieje, dzieje się teraz i zależy tylko od nas.

mam nadzieję, że nie wszyscy - źródło: http://www.wired.com

Kiedy wczoraj jeździłem na rowerze, aby nie myśleć o tym wszystkim co wyczytałem w porannej prasówce ze wszystkich serwisów medialnych w internecie (Syria, Irak, KRLD, Egipt itd.), sporo przychodziło mi do głowy. Po pierwsze, zastanawiałem się gdzie w tak piękną pogodę są wszyscy młodzi ludzie. W szkole? W pracy? A może przed Facebookiem? Mam nadzieje, że nie wybrali ostatniej opcji, ponieważ dzisiejsze dni pełne są rzeczy głupich i prostych - to kultura instant, która zmieniła teksty na obrazki, spotkania na rozmowy na czatach, a uczucia w namiętności. Jakby tego było mało to samemu czasami popadam w ten "nowoczesny" trend i gubię godziny przed komputerem. Na szczęście nie zawsze. Trzeba we wszystkim znać umiar i potrafić zająć konkretne stanowisko, szanując przy tym innych. Dlaczego warto wybrać taką drogę? Bo egoizm, który zepchnął altruizm w niepamięć potrzebuje paladynów, którzy małymi uczynkami będą pokazywali, że im zależy i że warto.

Tak ciepło jest teraz w moim mieście. Przez wysoką temperaturę wszystko wydaje się inne, bardziej dynamiczne niż na jesieni i w zimę. Zrzuciliśmy mokre i grube płaszcze, żeby żyć jak ludzie, a nie jak szczury. Mimo okropnych zapachów ze śmietników i studzienek kanalizacyjnych, które potęguje upał, pędzę, nie wiem gdzie, na moim jednośladzie. Mijam ludzi, miejsca i miasta. Zastanawiam się ile z osób, które minąłem myślą podobnie jak ja, zbyt wiele analizując i myśląc o otaczającym świecie. Tak  wiele popełniam ostatnio błędów, a serce zdobywa władzę nad rozumem. Nieświadomość to duży plus w dzisiejszych czasach, jednak z tym brzemieniem daleko się nie zajdzie w moim fachu. Trzeba zacisnąć zęby i pięści i jechać dalej. No i zapomnijmy o tym co mówił Werter. 

Nie jesteśmy wyjątkowi, wyjątkowe są czasy, w których żyjemy. To dynamicznie zmieniająca się wielopłaszczyznowa szachownica. Wszystkie błędy zostały już popełnione, możemy je teraz tylko powielać. Jednego dnia jesteśmy szczęśliwi, drugiego wywalają nas z pracy i musimy kombinować jak spłacić kredyt zaciągnięty na mieszkanie. Innym razem przebywamy z osobą, którą kochamy z całego serca, aby później odebrać od niej swoje rzeczy i usłyszeć, że "to już koniec". Nie ma podręczników, które powiedzą nam jak żyć i być szczęśliwym. Jak więc znaleźć złoty środek w tym "pięknym" życiu? Może ćwiczyć od rana do wieczora, katując swój organizm, aby być jak wymuskani modele z reklam ? Czy lepiej gimnastykować umysł i czytać książki i gazety, oglądać filmy lub chodzić do kina? A jeżeli nic z tych (ani innych) rzeczy nie pomaga i ciągle czujemy się źle? Może ktoś usłyszy nasz krzyk zanim staniemy w płomieniach.

Drzewo życia

Zasadziłeś ziarno
Z wielką nadzieją w sercu
Podlewałeś je z czułością i troską
Twoje myśli były czyste, a umysł wolny.

Roślina kiełkowała
Powiedziałeś o tym wszystkim
Ciągle tylko mówiłeś i mówiłeś
Bardzo przyzwyczaiłeś się do tej rośliny
Jak Mały Książę.

Pokazały się pierwsze liście
Twoje oczy i serce śledziły jak rośnie
Drzewo twojego życia,
Radość twoich dni,
Ukojenie twojego smutku.

Broniłeś drzewa przed słońcem
Podlewałeś je codziennie,
Aby wyrosło piękne, wielki i silne.
Zapomniałeś jednak o jednym

Nie wiedziałeś, że jego korzenie
Wrastają w twój dom,
Splatają się z twoim życiem
I łączą się z duszą. 

Kochałeś jednak istotę swoich poświęceń
I nie usychał przez to żaden liść.

Zapomniałeś zrywać owoców
Zapomniałeś zabijać owadów
Zapomniałeś z nim rozmawiać.

Twoje drzewo wyszło z ziemi
z twoim domem, życiem i duszą.

Jak teraz odróżnić masz,
co tu jest czym?

*

Siedzisz teraz sam
Budujesz dom i leczysz rany
Miłość do istoty pozostała
Tak samo, jak smutek i walka,
które Ci teraz towarzyszą.

Jest ciągle szansa - 
możesz gonić drzewo,
tak piękne i silne,
możesz walczyć lub krzyczeć,
ale to ono zdecyduje,
gdzie zapuści korzenie.




Izie