Historia jakich wiele?

Niby zwykły wieczór, a jednak zawsze coś się zmienia, coś zaskakuje. Głupie myśli i sielanka drogi. Godzina 20:50, jadę rowerem na basen, skręcam w złą drogę i zajeżdżam do uliczki pełnej garażów. Z jednego z nich słyszę instrument (żywe instrumenty słyszę od razu), to perkusja. Obok jakieś dwie dziewczyny mówią "... a może ten chłopak na rowerze". Nie mam pojęcia o co im chodzi. Zawracam, bo "garażowa uliczka" nie wiedzie nigdzie, a co gorsza dalej zaczynają się koleiny i nieprzenikniona ciemność jesiennej nocy. Wreszcie docieram na basen. Zegarek - 20:55 - idealnie na czas. Szkoda że tylko ja jeden. Nie mam do nich pretensji, zawsze coś może się zdarzyć. I się zdarza. Przyjeżdżają na rowerach. "To przez dętkę - dziura taka, że powietrze zeszło w kilka sekund" itp. Wchodzimy na basen. Pływam, męczę się niemiłosiernie, czy to brak rozgrzewki, antybiotyki, które wcześniej brałem, a może inne rzeczy, które również wcześniej "brałem" - sam nie wiem. Później zatłoczona sauna i resztki mojej kultury ("dzień dobry" do spoconych mężczyzn), mija kilka minut, wychodzę. Pot leje się ze mnie mam czerwony  pysk i przekrwione oczy- obraz tak dobrze znany, że nawet nie staram się lepiej wyglądać w oczach wszystkich pływaków i nie-pływaków. Zimny prysznic.

Krążenie przyspiesza, mózg pracuje - czuję że żyje i to właśnie przez kilka sekund konfrontacji z wodą. Dalej już tylko jacuzzi - zimne w porównaniu z sauną. Kilka standardowych zwrotów do kolegi, ot tak, na zapchanie czasu - "couciebie, umniewszystkospoko" itp. Ale nie twierdzę, że ta rozmowa była bez sensu, bo jest klarownie i spokojnie, bo lubię spędzać czas w takiej formie - trochę zdrowiej niż zwykle.
Dalej prysznic, a potem się wytrzeć. Hmmm? Słyszę dzwonek, który przebija się przez zamkniętą szafkę, plecak i narzucone na plecak spodnie. Odbieram.
"Na basenie,..., no spoko,..., będę za 15 minut bo muszę się jeszcze wytrzeć,...,ok narazie" 
Wycieram ubieram i suszę. Pożegnanie z jedną grupą (basen) i (mój rower mija zakręty światła ludzi, po czym wjeżdża na parking pobliskiego szpitala) przywitanie z drugą .

"Ja się czujesz?,...,oddychaj głęboko,...,serce,..., no dobra idziemy"
Kolega gorzej się poczuł po "nowym" ze sklepu, skądś to znam, jeszcze ja niedawno chciałem wypróbować kilka "doustnych" - tragedia żołądkowa i dwa dni bez snu, szczęka jak imadło, ogólna beznadzieja - pozostaje przy "dymie".

Szpital Powiatowy. Główne wejście zamknięte ("Gdyby 50 Cent podjechał swoim SUVem i wyczołgał się kilka metrów do wejścia z 8 ośmioma kulami w klacie, umarłby przy drzwiach szpitala...") Na szczęście nikt u nas nie umiera. Próba druga - wejście "mniej główne", jak głosi napis czerwonymi literami "TYLKO DLA RATOWNIKÓW MEDYCZNYCH". Dzwonię domofonem i wchodzimy. Kolega-w-gorszej-kondycji idzie do okienka izby przyjęć. Równowaga i aparat mowy nie wiodą prymu w konfrontacji z rzeczywistością. Ale się udaje (po wylegitymowaniu oczywiście), pokój 44. "Ile jeszcze mamy czekać?" - pytamy się chyba samych siebie. Ale nasze pytanie nie pozostaje bez odpowiedzi. "Ja już godzinę czekam, bo koleżanka rodzi". I tutaj włącza się mój tępy sarkazm - "Tutaj?"(poczekalnia). Cisza, a może jednak się zaśmiała? Obok nas jakiś koleś, taki lepiej ubrany wygląda jakby nie mógł się zebrać w jeden kawałek. "Pan czeka do pokoju 44?", "Nie wiem nie wiem, tak czekam". To czeka, czy nie? Podchodzi kobieta w fartuchu, kolega-lepiej-się-czujący pyta "Można prosić o pomoc, bo kolega zaraz zemdleje(czy jakoś tak)", na to postać w fartuchu cynicznym głosem"Nie widzę żeby miał zemdleć". Abstrahując od faktu, że czekaliśmy 15-20 minut, a kolega-źle się-czujący, przypominał bardziej postać z horroru o zombie niż pacjenta, to został "w miarę szybko" przyjęty. Ale, kurwa mać, to przecież szpital. I zawsze to samo pytanie wierci moją głowę - co by było gdyby zatruł się na poważnie, czymś mocniejszym - umarłby czekając w szpitalu? Mam nadzieje, że nigdy nie zweryfikuje tego pytania.

Czekamy, czekamy, czekamy. Wypatruję w środku dwóch policjantów, którzy rozmawiają z lekarzem i chyba przez to znowu czuję coś dziwnego - może niepokój? Nie. W krótkiej rozmowie podkreślamy absurdy polskiej służby zdrowia. Kolega jako kandydat na radnego przytacza mi przyszłość szpitala w wersji spółki (oczywiście, na spotkaniu osób  podobnych mu funkcją/urzędem [sam nie wiem], pomysł zręcznie przekrzyczany). Jesteśmy na zewnątrz szpitala. Drzwi zatrzymane butelką wody przed zamknięciem i koniecznością dalszego dzwonienia. Widzę, że z pokoju gdzie był kolega wychodzi lekarz (który wszedł tuż po lekarce do pomieszczenia "44"). Wchodzę do środka, aby dowiedzieć się "co i jak". Lekarz wygląda jakby kilka dni nie spał, albo dzielił z moim kolegą trudy używek.

"Czy pan przyszedł tu z tym panem co jest w pokoju?,...,czy odwiezie go pan do domu?,...,to proszę niech ktoś przyjedzie i zabierze go samochodem,..., to pan powinien wiedzieć co mu jest,(tutaj udaję że nie mam zielonego pojęcia o czym mówi i podkreślam swoją niewiedzę na temat całego zajścia, które przywiodło nas do szpitala)". Rozmowa kończy się matowo. Wychodzę na zewnątrz, mówię co i jak dzwonie nie ze swojego telefonu."(...),co się stało,...,ok będę za 15 minut". Czekamy na samochód. Wypatruje go z chodnika przy szpitalu. Jest. Macham do kolegi-słabiej-żyjącego i drugiego kolegi, który siedział z nim w środku. Kilka sekund później koordynacja logistyczna transportu ("ja rowerem, wy samochodem"). Pożegnanie, itp., wsiadam na rower i co sił gnam do kolegi-kierowcy, żeby wypróbować co tak naprawdę zaszkodziło Przemkowi.